ตุ๊กตาญี่ปุ่นดั้งเดิมและ "โคเคชิ" คืออะไร? โลกแห่งงานฝีมือที่เรียนรู้ได้จากประวัติศาสตร์ ชนิด และเอกลักษณ์

ตุ๊กตาและโคเคชิ (Kokeshi) ดั้งเดิมของญี่ปุ่นคืองานหัตถกรรมที่เต็มไปด้วยทักษะและความงามทางสุนทรีย์ของช่างฝีมือ จากความเรียบง่ายและอบอุ่น ไปจนถึงตุ๊กตาฮินะ (Hina) และตุ๊กตาเดือนห้า (Gogatsu Ningyo) ที่หรูหราอลังการ ความงามของรูปทรงอันเป็นเอกลักษณ์ได้ถือกำเนิดขึ้นในแต่ละภูมิภาค

ในอดีต ตุ๊กตาญี่ปุ่นยังเคยทำหน้าที่เป็น "ฮิโตะกาตะ" (Hitogata) เพื่อปัดเป่าภัยพิบัติ และเป็นเครื่องรางเพื่ออธิษฐานขอให้มีสุขภาพดีและโชคดี ในปัจจุบัน ตุ๊กตาเหล่านี้ได้รับความนิยมในฐานะของตกแต่งภายในและของขวัญอีกด้วย

บทความนี้จะแนะนำประวัติศาสตร์ ประเภท งานหัตถกรรมดั้งเดิมที่เป็นตัวแทน และเสน่ห์ของโคเคชิอย่างละเอียด เรามาสำรวจโลกที่เต็มไปด้วยประเพณีและคำอธิษฐานผ่านวัฒนธรรมตุ๊กตาญี่ปุ่นที่สวยงามและน่าถ่ายรูปนี้กันเถอะ

🎎เช็คอันดับ "ตุ๊กตาฮินะ" ยอดนิยม! (Yahoo! ช้อปปิ้ง)

※หากคุณซื้อหรือจองสินค้าที่แนะนำในบทความนี้ อาจมีส่วนแบ่งรายได้บางส่วนคืนกลับมายัง FUN! JAPAN

ตุ๊กตาญี่ปุ่นคืออะไร? งานหัตถศิลป์ที่ผสานวัฒนธรรมและศิลปะ

ตุ๊กตาญี่ปุ่นไม่ได้เป็นเพียงของเล่น แต่ยังเป็นที่รักมาอย่างยาวนานในฐานะงานศิลปะ งานหัตถกรรม หรือเป็นสิ่งที่ใช้ฝากความปรารถนาและคำอธิษฐาน

ด้วยเหตุนี้ วัสดุและวิธีการผลิตจึงมีความหลากหลาย มีตั้งแต่ตุ๊กตาเรียบง่ายที่ทำจากกระดาษ ดิน ไม้ และผ้า ไปจนถึงตุ๊กตาที่มีคุณค่าทางศิลปะสูง ซึ่งรวบรวมเทคนิคดั้งเดิมของญี่ปุ่น เช่น จิตรกรรม ประติมากรรม งานทอ และการย้อมสี

นอกจากนี้ ตุ๊กตาพื้นเมือง (Kyodo Ningyo) ที่สืบทอดกันมาในแต่ละท้องถิ่นยังสะท้อนให้เห็นถึงประเพณี ความเชื่อ และวิถีชีวิตในภูมิภาคนั้น ๆ ณ เวลาที่กำเนิดขึ้น จึงเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่มีคุณค่าในการเรียนรู้ประวัติศาสตร์วัฒนธรรมญี่ปุ่น

ประวัติศาสตร์ของตุ๊กตาญี่ปุ่น: กำเนิดของตุ๊กตาฮินะและตุ๊กตาเดือนห้า

จุดเริ่มต้นหนึ่งของตุ๊กตาญี่ปุ่นคือประเพณี "การปัดเป่าเคราะห์ร้าย" ที่ย้ายโรคภัยไข้เจ็บและภัยพิบัติไปใส่ใน "คาตาชิโระ" (Katashiro) หรือ "ฮิโตะกาตะ" (Hitogata) ที่ทำจากไม้หรือกระดาษ ตุ๊กตาไม้สมัยนารา (Nara) ถูกค้นพบในซากปรักหักพังตั้งแต่ช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 7 ซึ่งแสดงให้เห็นว่าประเพณีนี้มีอยู่แล้ว

และตุ๊กตาในฐานะของเล่นก็พัฒนาขึ้นมาเป็น "ฮิอินะ อาโซบิ" (Hiina Asobi: การเล่นตุ๊กตา) ซึ่งมีบันทึกอยู่ใน นิทานเก็นจิ (Genji Monogatari) ของมุราซากิ ชิกิบุ (Murasaki Shikibu) ในช่วงต้นศตวรรษที่ 11 ในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 พิธีในราชสำนักที่ผสมผสานระหว่างการปัดเป่าเคราะห์ร้ายด้วย "ฮิโตะกาตะ" และ "ฮิอินะ อาโซบิ" ได้แพร่หลายไปยังชนชั้นซามูไร และในศตวรรษที่ 17 ก็กลายเป็น "ฮินะมัตสึริ" (Hinamatsuri: เทศกาลตุ๊กตา) ในหมู่ประชาชนทั่วไป

ตุ๊กตาฮินะก็พัฒนาจาก "ไดริบีน่า" (Dairi-Bina) คู่เรียบง่าย ไปเป็นตุ๊กตาจัดฉากหลายชั้นพร้อมเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับที่หรูหรา

🎎[คู่มือฉบับสมบูรณ์สำหรับเทศกาล Hinamatsuri] คําอธิบายอย่างละเอียดตั้งแต่ที่มาของงาน ไปจนถึงวิธีตกแต่งตุ๊กตาฮินะ การทําอาหาร และวิธีเพลิดเพลิน

ในทางกลับกัน เทศกาลวันเด็กผู้ชาย (Tango no Sekku) ซึ่งเป็นการอธิษฐานขอให้เด็กผู้ชายเติบโตอย่างแข็งแรง ได้รับความนิยมในสมัยเอโดะในฐานะพิธีการเพื่อขอพรให้ได้รับชัยชนะในการรบของชนชั้นซามูไร ในตอนแรกมีการประดับหมวกเกราะ (Kabuto) และธงไว้กลางแจ้ง แต่เมื่อแพร่หลายไปยังประชาชนทั่วไป ก็เกิดประเพณี "โกะงัตสึ นิงเกียว" (Gogatsu Ningyo: ตุ๊กตาเดือนห้า) ซึ่งเป็นการประดับตุ๊กตานักรบหรือหมวกเกราะที่จำลองมาจากวีรบุรุษในตำนานหรือประวัติศาสตร์ไว้ในบ้าน

นอกจากนี้ ในสมัยเอโดะ วัฒนธรรมตุ๊กตาที่หลากหลายได้เบ่งบาน เช่น ตุ๊กตาเครื่องแต่งกาย (Isho Ningyo) และ ตุ๊กตาประเพณี (Fuzoku Ningyo) ที่แสดงฉากสำคัญของการแสดงคาบูกิและโน จิตรกรรมรูปหญิงงาม และภาพวิถีชีวิตของชาวบ้าน

ด้วยเหตุนี้ ตุ๊กตาญี่ปุ่นจึงมีบทบาทหลายอย่างในชีวิตประจำวัน เช่น ความเชื่อ ศิลปะ การเล่น และการเฉลิมฉลอง และยังคงเป็นสิ่งที่สืบทอดทางวัฒนธรรมมาจนถึงทุกวันนี้

ตุ๊กตาญี่ปุ่นที่ถูกกำหนดให้เป็นงานหัตถกรรมดั้งเดิมคืออะไร? แนะนำชนิดและเอกลักษณ์

ตุ๊กตาฮากาตะ (Hakata Ningyo) (จังหวัดฟุกุโอกะ)

ต้นกำเนิดของตุ๊กตาฮากาตะในจังหวัดฟุกุโอกะย้อนกลับไปในปี 1600 กล่าวกันว่าเมื่อมีการสร้างปราสาทฟุกุโอกะ ช่างฝีมือทำกระเบื้องหลังคาประดับ (Onigawara) ได้เผาตุ๊กตาดินเผา (Bisque doll) และถวายแด่เจ้าเมือง (Han-shu) ในสมัยเมจิ (Meiji) (ค.ศ. 1868-1912) ตุ๊กตาเหล่านี้ได้รับความนิยมในงาน Paris World Exposition ปี 1867 และถูกส่งออกไปต่างประเทศ

เอกลักษณ์หนึ่งของตุ๊กตาฮากาตะที่สืบทอดมาตั้งแต่สมัยนั้นคือ การระบายสีโดยตรงบนตุ๊กตาดินเผา ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นของดิน พร้อมสร้างบรรยากาศที่สวยงามและมีชีวิตชีวา อีกเอกลักษณ์คือ ความหลากหลายของประเภท เช่น รูปหญิงงาม การแสดงคาบูกิ การแสดงโน นักรบ และนักษัตร

🎎ช่วงราคา "ตุ๊กตาฮากาตะ" เป็นอย่างไร? แนะนำตุ๊กตายอดนิยม (Yahoo! ช้อปปิ้ง)

ตุ๊กตาเซ็กกุนิงเกียวแห่งเอโดะ (Edo Sekku Ningyo) (โตเกียว, จังหวัดไซตามะ)

ตุ๊กตาเครื่องแต่งกายแห่งเอโดะ (Edo Isho-gi Ningyo) เริ่มต้นขึ้นโดยได้รับอิทธิพลจากการทำตุ๊กตาในเกียวโตในช่วงสมัยเอโดะ ในช่วงยุคโฮเรกิ (Horeki) (ค.ศ. 1751–1764) รูปแบบ "เอโดะ-มาเอะ" (Edo-mae) ที่สมจริงและประณีต ซึ่งสร้างบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา ก็ได้รับการจัดตั้งขึ้น

วัฒนธรรมตุ๊กตาในเอโดะรุ่งเรืองที่สุดในช่วงยุคบุงกะ-บุงเซ (Bunka-Bunsei) (ค.ศ. 1804–1830) มีการสร้าง โกะงัตสึ นิงเกียว (Gogatsu Ningyo: ตุ๊กตาเดือนห้า) ที่สวมหมวกเกราะและชุดเกราะสำหรับเทศกาลวันเด็กผู้ชาย และ เอโดะ คัตชู (Edo Katchu: ชุดเกราะเอโดะ) ที่จำลองชุดเกราะจริง

นอกจากนี้ ในสมัยเอโดะยังมีการปรากฏตัวของ ตุ๊กตาประเพณีเอโดะ (Edo Fuzoku Ningyo) ขนาดเล็กที่สมจริง ซึ่งคล้ายกับนักแสดงคาบูกิยอดนิยมในภาพพิมพ์อุคิโยเอะ (Ukiyo-e) และ ตุ๊กตาอิจิมัตสึ (Ichimatsu Ningyo) ตุ๊กตาเครื่องแต่งกายแห่งเอโดะและชุดเกราะเอโดะเหล่านี้ ได้รับการกำหนดให้เป็นงานหัตถกรรมดั้งเดิมที่ได้รับการแต่งตั้งจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเศรษฐกิจ การค้า และอุตสาหกรรม และยังคงถ่ายทอดวิถีชีวิตและวัฒนธรรมของเอโดะมาจนถึงปัจจุบัน

🎏"ตุ๊กตาเซคคุเอโดะ" ราคาแพงไหม? ตรวจสอบช่วงราคา (Yahoo!  Shopping)

เอโดะ โอชิเอะ (Edo Oshie) (โตเกียว และอื่น ๆ)

เอโดะ โอชิเอะ (Edo Oshie) หรือภาพนูนต่ำกระดาษ ได้รับความนิยมอย่างมากในพื้นที่รอบ ๆ นิฮงบาชิ (Nihonbashi) และอาซากุสะ (Asakusa) ตั้งแต่สมัยเอโดะ "ฮาโกอิตะ เอโดะ โอชิเอะ" (Hagoita Edo Oshie: ไม้ตีลูกขนไก่ที่ประดับภาพนูนต่ำกระดาษ) แพร่หลายผ่านการขายใน "โทชิ โนะ อิจิ" (Toshi no Ichi: ตลาดสิ้นปี) และพัฒนาโดยการผสมผสานกับเครื่องแต่งกายและประเพณีของคาบูกิ และเทคนิคการวาดภาพแบบญี่ปุ่น ในอาซากุสะ ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงละครคาบูกิหลักสามแห่ง (Edo Sanza) ภาพนูนต่ำกระดาษที่มีนักแสดงคาบูกิเป็นแบบได้รับความนิยมอย่างมาก

เสน่ห์ของเอโดะ โอชิเอะ คือการแสดงออกและท่าทางที่มีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความเคลื่อนไหว ซึ่งการวาดภาพเหล่านี้เป็นเรื่องที่ยากมาก ว่ากันว่าช่างฝีมือต้องไปชมการแสดงจริงเพื่อวางแนวคิด นี่คือตัวอย่างของงานหัตถกรรมดั้งเดิมที่เชื่อมโยงวัฒนธรรมและศิลปะเข้าด้วยกันอย่างแท้จริง

ตุ๊กตาอิวาทสึกิ (Iwatsuki Ningyo) (จังหวัดไซตามะ)

ตุ๊กตาอิวาทสึกิ ซึ่งส่วนใหญ่ผลิตในเมืองอิวาทสึกิ มีต้นกำเนิดในช่วงปี ค.ศ. 1634–1647 เมื่อมีการก่อสร้างศาลเจ้าโทโชกู (Toshogu) ที่นิกโก (Nikko) ช่างฝีมือจากทั่วประเทศมารวมตัวกันและตั้งรกรากในอิวาทสึกิ และในบรรดาพวกเขา มีช่างฝีมือที่มีความสามารถในการทำตุ๊กตา นี่คือจุดเริ่มต้น การทำตุ๊กตาพัฒนาต่อไปในปี 1697 เมื่อเทคนิค โทโซ-กาชิระ (Toso-gashira: หัวตุ๊กตาที่ทำจากผงไม้คิริผสมกาวโชฟุ) ถูกนำมาจากช่างแกะสลักพระพุทธรูปในเกียวโต และเทคนิคนี้ถูกสืบทอดโดยซามูไรและชาวนาในฐานะงานฝีมือในครัวเรือน

ผลิตภัณฑ์หลักคือ ตุ๊กตาเครื่องแต่งกาย เช่น ตุ๊กตาฮินะ ตุ๊กตาเดือนห้า และตุ๊กตาอุคิโยะ (Ukiyo Ningyo) เอกลักษณ์ของตุ๊กตาเหล่านี้คือ ใบหน้ากลม ตาโต และผิวที่เรียบเนียนด้วยการใช้เม็ดสีขาวที่เรียกว่า โกะฟุน (Gofun) เครื่องแต่งกายทำจากผ้าทอชั้นสูง เช่น นิชิจิน โอริ (Nishijin-ori) ซึ่งเมื่อรวมกับสีสันสดใสของตุ๊กตา ก็ทำให้เกิดตุ๊กตาที่สง่างามและหรูหรา

※โทโซ-กาชิระ: หัวตุ๊กตาที่ทำจาก โทโซ ซึ่งเป็นผงไม้คิริ (Kiri) ผสมกาวโชฟุ (Shofu Nori)

🎎ช่วงราคาของ "ตุ๊กตาอิวะสึกิ" เป็นอย่างไร? ตรวจสอบได้ที่ Yahoo! Shopping

ตุ๊กตาฮินะสุรุงะ (Suruga Hina Ningyo) (จังหวัดชิซูโอกะ)

ต้นกำเนิดของตุ๊กตาฮินะสุรุงะว่ากันว่าเป็นช่วงปลายสมัยเอโดะ (ต้นศตวรรษที่ 19) เริ่มต้นเมื่อช่างทำตุ๊กตาดินเผาถูกเชิญมาจากแคว้นมิโนะ (Mino) (ปัจจุบันคือจังหวัดกิฟุ) มายังพื้นที่ใกล้เคียงเขตสุรุงะ (Suruga) ปัจจุบันของเมืองชิซูโอกะ เพื่อสร้าง "เนะริเท็นจิน" (Neri-Tenjin) ที่ทำจากดินเผา หลังจากนั้น มีการผลิต "อิโชกิ เท็นจิน" (Isho-gi Tenjin: เท็นจินที่สวมเครื่องแต่งกาย) ซึ่งกลายเป็นต้นแบบของตุ๊กตาฮินะสุรุงะ

เอกลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตุ๊กตาฮินะสุรุงะคือ เทคนิคขั้นสูงของช่างฝีมือ ซึ่งรวมอยู่ในขั้นตอนที่เรียกว่า "อุเดะโอริ" (Ude-ori: การพับแขน) หรือ "ฟุริสึเกะ" (Furitsuke) ซึ่งเป็นการดัดและติดตั้งแขน ช่างฝีมือแต่ละคนจะแสดงความเป็นเอกลักษณ์ของตนเองออกมาอย่างชัดเจนจนสามารถระบุผู้สร้างได้จากการดูความสมบูรณ์แบบของอุเดะโอริ

นอกจากนี้ การที่เครื่องแต่งกายถูกตัดเย็บแยกส่วนบนและส่วนล่างก็เป็นเอกลักษณ์ที่สร้างความหรูหราและรูปทรงที่มีชีวิตชีวา ผลิตภัณฑ์หลักนอกจากตุ๊กตาฮินะแล้ว ยังมีตุ๊กตาเดือนห้า เนะริเท็นจิน และตุ๊กตานักรบ

※เนะริเท็นจิน: ตุ๊กตาที่จำลอง สุกาวาระ โนะ มิจิซาเนะ (Sugawara no Michizane) ขุนนางสมัยเฮอัน (Heian) ที่ได้รับการบูชาในฐานะเทพแห่งการศึกษา

🎎“ตุ๊กตาฮินะซุรุกะ” ราคาแพงไหม? เช็คราคาที่นี่ (Yahoo! Shopping)

เครื่องประดับตุ๊กตาฮินะสุรุงะ (Suruga Hinagu) (จังหวัดชิซูโอกะ)

ประวัติศาสตร์ของ เครื่องประดับตุ๊กตาฮินะสุรุงะ ย้อนกลับไปถึงศตวรรษที่ 16 เมื่อมีการก่อสร้างศาลเจ้าอาซามะ (Sengen Jinja) ที่ชิซูโอกะ โครงการก่อสร้างนั้นทำให้เกิดการรวมตัวของเทคนิคขั้นสูงจากช่างไม้และช่างลงรักจากทั่วประเทศในชิซูโอกะ การทำเครื่องประดับตุ๊กตาฮินะจึงพัฒนาในฐานะสาขาหนึ่งของเครื่องเขิน (Lacquerware) และได้รับการสืบทอดมาในฐานะงานหัตถกรรมที่ละเอียดอ่อน

เอกลักษณ์ที่สำคัญที่สุดคือ เครื่องประดับตุ๊กตาฮินะที่ใช้ประดับรอบตุ๊กตา เช่น ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งที่มีประมาณ 40 ชนิดตามแบบดั้งเดิม ถูกสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันด้วยกระบวนการเดียวกับเครื่องเรือนของจริง ดังนั้น กล่องเข็มและตู้เสื้อผ้าจึงสามารถใช้เป็นกล่องใส่ของเล็ก ๆ ได้จริง นอกจากนี้ เครื่องประดับตุ๊กตาฮินะเหล่านี้ยังมีการประดับ มาคิเอะ (Makie) ที่หรูหรา ซึ่งเป็นเสน่ห์ที่ช่วยให้ผู้คนเพลิดเพลินกับบรรยากาศที่สง่างาม

ตุ๊กตาเคียวะ นิงเกียว (Kyo Ningyo) (เกียวโต)

ตุ๊กตาเคียวะ นิงเกียว คือชื่อเรียกโดยรวมของตุ๊กตาญี่ปุ่นที่ผลิตในเกียวโต ต้นกำเนิดย้อนกลับไปถึงสมัยเฮอัน (Heian) (ปลายศตวรรษที่ 8 ถึงศตวรรษที่ 12) โดยเริ่มจาก "ฮิอินะ นิงเกียว" ซึ่งเป็นของเล่นของเด็กผู้หญิงชนชั้นสูง หลังจากนั้น ในสมัยเอโดะ มีการสร้างตุ๊กตาเครื่องแต่งกาย เช่น ตุ๊กตาฮินะ ตุ๊กตาเดือนห้า และตุ๊กตาอุคิโยะ

เอกลักษณ์ของตุ๊กตาเคียวะ นิงเกียวคือ การแบ่งงานตามกระบวนการหรือส่วนประกอบ เช่น หัว ผม มือ เท้า และอุปกรณ์ประกอบฉาก หลายชิ้นเป็นของหรูหราที่สวมชุดกิโมโน นิชิจิน โอริ ของแท้ ประเพณีที่บ่มเพาะโดยช่างฝีมือที่มีทักษะสูงยังคงมีชีวิตชีวาและเป็นเสน่ห์ที่ลึกซึ้งของตุ๊กตาเคียวะ นิงเกียว

🎎“ตุ๊กตาเคียว” เป็นแบบไหน? ดูภาพตัวอย่าง (Yahoo! Shopping)

"โคเคชิ" ของญี่ปุ่นคืออะไร? งานหัตถกรรมดั้งเดิมแห่งภูมิภาคโทโฮกุ ที่พิจารณาจากต้นกำเนิด ชนิด และเอกลักษณ์

เอกลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ โคเคชิ คือ รูปทรงที่เรียบง่าย มีเพียงศีรษะและลำตัวเท่านั้น ต้นกำเนิดย้อนกลับไปในช่วงยุคบุงกะ-บุงเซ (Bunka-Bunsei) (ค.ศ. 1804–1830) ในสมัยเอโดะ ช่างฝีมือไม้ "คิจิชิ" (Kijishi) ในภูมิภาคโทโฮกุได้ทำขึ้นเป็นของเล่นสำหรับเด็ก เนื่องจากเทคนิคการผลิต รูปทรง และลวดลาย ถูกถ่ายทอดเฉพาะในตระกูลหรือในหมู่ลูกศิษย์เท่านั้น ลักษณะเฉพาะที่โดดเด่นจึงเกิดขึ้นตามสายตระกูลและท้องถิ่น ปัจจุบันมีการแบ่งออกเป็น 12 ระบบ (สาย) ตามแหล่งผลิต

※คิจิชิ: ช่างฝีมือที่ใช้เครื่องมือหมุน (Lathe) เพื่อแปรรูปผลิตภัณฑ์ไม้ เช่น ชามและถาดที่ยังเป็นไม้ดิบ

🎎“โคเคชิดั้งเดิม” แพงไหม? ถูกไหม? เช็คราคาได้ที่นี่ (Yahoo! Shopping)

ชนิดและเอกลักษณ์ของโคเคชิดั้งเดิมแห่งมิยางิ

ในบรรดาโคเคชิดั้งเดิม 12 ระบบ ระบบจากจังหวัดมิยางิมี 5 ระบบ ได้แก่ "โทงัตตะ โคเคชิ" (Togatta Kokeshi), "ยาจิโร โคเคชิ" (Yajiro Kokeshi), "นารุโกะ โคเคชิ" (Naruko Kokeshi), "ซาคุนามิ โคเคชิ" (Sakunami Kokeshi) และ "ฮิจิโอริ โคเคชิ" (Hijiori Kokeshi) ทั้งหมดเกิดในแหล่งน้ำพุร้อน และช่างฝีมือคนเดียวจะรับผิดชอบทุกขั้นตอนการผลิต

โทงัตตะ โคเคชิ (Togatta Kokeshi)

มีสองแบบคือ แบบที่มีศีรษะใหญ่และมีการวาดเครื่องประดับผมแบบญี่ปุ่นที่หรูหรา กับแบบที่มีผมดำไม่มีเครื่องประดับ ใบหน้ามีดวงตาเรียวยาวและจมูกโด่ง ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ และมีเอกลักษณ์ที่ลวดลายบนลำตัวมีการวาดลวดลายหลากหลาย เช่น ดอกเบญจมาศและดอกบ๊วย

ยาจิโร โคเคชิ (Yajiro Kokeshi)

มีเอกลักษณ์คือมีการวาด เส้นโรคุโระ (Rokuro-sen: เส้นที่วาดโดยใช้อุปกรณ์หมุน Lathe) คล้ายหมวกเบเร่ต์บนศีรษะ และมี เทะงะระ (Tegara) สีแดง ซึ่งเป็นเครื่องประดับผมแบบญี่ปุ่นวาดอยู่ด้านล่าง เนื่องจากถูกสร้างขึ้นตามความต้องการของลูกค้า จึงเป็นโคเคชิดั้งเดิมที่มีรูปแบบและลวดลายการวาดที่หลากหลายและมีอิสระมากกว่าระบบอื่น ๆ

※เส้นโรคุโระ: เส้นที่วาดโดยใช้อุปกรณ์หมุน 

นารุโกะ โคเคชิ (Naruko Kokeshi)

โคเคชิที่วาดภาพอย่างสมจริงและส่วนใหญ่มีการวาดดอกเบญจมาศบนลำตัว ทำให้ดูหรูหรา มีเอกลักษณ์ที่เสียงดัง "ควิก-ควิก" เมื่อหมุนคอ ใบหน้าเป็นรูปทรงเมล็ดแตงกวา (ใบหน้าที่มีสัดส่วนสมดุล) และลำตัวมีส่วนเว้าโค้ง

ซาคุนามิ โคเคชิ (Sakunami Kokeshi)

แบ่งออกเป็นสองประเภทหลัก: ประเภทที่มีลำตัวทรงกระบอกผอมตรงและศีรษะเล็ก กับประเภทที่มีส่วนเว้าโค้งและฐานกว้างเพื่อให้มีความมั่นคง

ฮิจิโอริ โคเคชิ (Hijiori Kokeshi)

โคเคชิที่สืบเชื้อสายมาจากระบบนารุโกะและโทงัตตะ ลำตัวได้รับอิทธิพลจากระบบนารุโกะจึงหนาและตรง แต่บางตัวก็มีส่วนเว้าโค้งเหนือฐานและฐานที่กว้างขึ้น อีกเอกลักษณ์คือลำตัวมีสีเหลืองสดใสและมีการวาดตาและจมูกที่แข็งแรง